Ιστορίες Τζόγου : Το 21 ή η ιστορία της MIT Blackjack Team

Πάντα μου άρεσαν οι ταινίες που περιείχαν κάποια μορφή τζόγου! Κάτι μαγικό βρίσκεται πάντα εκεί για να με τραβήξει και ειλικρινά δεν ανακαλώ καμία κακή ή έστω μέτρια ταινία με βασικό της θέμα το Poker, το Blackjack ή τη ρουλέτα. Από το ασύγκριτο «Καζίνο” του Martin Scorsese με τις φανταστικές ερμηνίες του Robert De Niro και της Sharon Stone μέχρι το καθηλωτικό «Maverick” με τον Mel Gibson και τη μοναδική Jodie Foster, οι ταινίες αυτές έχουν μια ιδιαίτερη θέση στη καρδία μου είτε πρόκειται για βιογραφικό δράμα είτε για κωμωδία δράσης. Ποιός μπορεί εξάλλου να λησμονίσει την αξέχαστη ερμηνεία του Matt Damon στο Rounders και τις φονικές ατάκες όπως «The game is no limit hold ’em. The Cadillac of Poker” ή το «It’s immoral to let a sucker keep his money”!

Μια από τις πιο υποτιμημένες του είδους πάντως κατά την προσωπική μου γνώμη είναι το 21! Και λέω υποτιμημένη γιατί παρότι πρόκειται για μια φανταστική ιστορία τζόγου, η μεταφορά της στη μεγάλη οθόνη είναι υπέρμετρα εμπορική. Τόσο εμπορική που χάνει εν μέρη την αξία της. Μπροστά στις σειρές Fibonacci, το card counting τις μαθηματικές πιθανότητες  και τις ιδιοφυΐες του MIT, κάποιος έπρεπε να ενημερώσει τους παραγωγούς ότι το love story των πρωταγωνιστών ήταν επιεικώς αχρείαστο.

Στα της ταινίας τώρα, το σενάριο βασίζεται στο βιβλίο του Ben Mezrich με τίτλο «Bringing down the house” το οποίο με τη σειρά του βασίζεται στη πραγματική ιστορία της MIT Blackjack Team. Το Hollywood μας έχει μάθει πάντως πως οι καλές ιστορίες τζόγου δεν είναι πάντοτε και αληθινές! Τουλάχιστον δεν είναι πάντοτε 100% αληθινές και κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το 21. Η ιστορία είναι πραγματικά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ωστόσο όπως συμβαίνει πάντα, παρουσιάζεται αρκετά τραβηγμένη τόσο στο βιβλίο όσο και στη ταινία.

Στις τάξεις των τζογαδόρων πάντως είναι κοινώς γνωστό ότι το blackjack μπορεί να νικηθεί με διάφορες τακτικές. Η πιο διάσημη φυσικά που χρησιμοποιείται και στην ταινία είναι το card counting. Η τεχνική είναι ιδιαίτερα απλή και σε αντίθεση με τη παρουσίαση της από την ταινία, δεν χρειάζεται να έχει κανείς 150 βαθμούς ατόφιου μαθηματικού IQ για να την εφαρμόσει. Καλή μνήμη, συγκέντρωση, βασικά μαθηματικά και πολλές μα πολλές ώρες εξάσκησης είναι τα μοναδικά απαραίτητα στοιχεία που πρέπει να έχει κανείς για να αποκτήσει πλεονέκτημα απέναντι στο καζίνο στο Blackjack. Στις αρχές του 1979 λοιπόν, 6 φοιτητές του MIT της Βοστώνης, του σπουδαιότερου τεχνολογικού Πανεπιστημίου του κόσμο, έμαθαν μόνοι τους card counting και ταξίδεψαν στο Atlantic City για να δοκιμάσουν την τεχνική τους. Η τύχη τους ωτστόσο είναι άγνωστη και οι περισσότεροι από αυτούς δεν ξαναέπαιξαν ποτέ ενώ μόνο ένας έγινε μέλος της ομάδας που γνωρίσαμε μέσα από το 21, και δίδαξε ένα μάθημα στο MIT σχετικά με το blackjack!

Στα τέλη του 1979, o «Mr. M” μαζί με έναν επαγγελματία παίκτη και 4 φοιτητές, δημιούργησαν μια νέα ομάδα με αφορμή τη νομοθεσία που απαγόρευε στα καζίνο της Αμερικής να εφαρμόζουν κανόνες κατά του card counting και κατευθύνθηκαν άμεσα στο Atlantic City με αρχικό κεφάλαιο 5.000$. Μέχρι το Μάιο του 1980, κατάφεραν να τετραπλασιάσουν το ποσό αυτό αν και σύμφωνα με τις δικές τους μαρτυρίες δεν είχαν συγκεκριμένες τακτικές ή ομαδικό παιχνίδι. Τα πράγματα σοβάρεψαν όταν ανέλαβε την ομάδα ο απόφοιτος του Harvard, Bill Kaplan. Ο Bill Kaplan  την εποχή εκείνη είχε ήδη την εμπειρία της διαχείρησης μια τέτοιας ομάδας και δέχτηκε να ενισχύσει με ορισμένους φυσικά όρους. Απαίτησε την εφαρμογή τακτικής από τους παίκτες για την αποφυγή αχρείαστων πονταρισμάτων ενώ αφού παρατήρησε τα λάθη των παικτών στην εφαρμογή της τεχνικής, τους υποχρέωσε να περάσουν από ειδική εκπαίδευση υπό την επίβλεψη του!

Οι σκληρές πρακτικές του Bill Kaplan (Micky Rosa στη ταινία) έφεραν άμεσα αποτέλεσμα. Το αρχικό κεφάλαιο των 90.000$ μέσα σε κάτι παραπάνω από 2 μήνες διπλασιάστηκε, με τα κέρδη των παικτών να ξεπερνούν τα 150$ ανά ώρα! Η ομάδα συνέχιζε να μεγαλώνει και έφτασε να αριθμεί 35 άτομα, ενώ όπως περιγράφεται στη ταινία οι παίκτες ανέπτυξαν κώδικες επικοινωνίας και χωρίζονταν σε «μικρούς” και «μεγάλους” παίκτες. Η ομάδα κατάφερε μέχρι το 1984 να έχει καθαρά κέρδη που άγγιξαν τις 400.000$ και ο Bill Kaplan έγινε γνωστός σε όλα τα καζίνο της Αμερικής, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα σε αυτά.

Ο Kaplan όμως δεν παραιτήθηκε έτσι απλά. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 επέστρεψε για τον τελευταίο του μεγάλο χορό! Το 1992 σε συνεργασία με τους παλιούς του συνεργάτες ίδρυσε μια ακόμα μεγαλύτερη ομάδα και ξεκίνησε να εκπαιδεύει άτομα κυρίως από το αγαπημένο του ΜΙΤ. Το νέο του δημιούργημα έφτασε να αριθμεί 80 άτομα που παίζαν πολλές φορές ταυτόχρονα σε όλα τα καζίνο του κόσμου! Η τεχνική που χρησιμοποιούσαν βασίστηκε στο σύστημα των τριών παικτών, του «spotter” που εντοπίζει το τραπέζι που έχει θετικό άθροισμα καρτών, του «controller” που έλέγχει το μέτρημα και του «big player” που θα πόνταρε μεγάλα ποσά τη κατάλληλη στιγμή. Η επιτυχία της ομάδας ωστόσο δεν κράτησε πολύ καθώς τα καζίνο με ειδικούς επιθεωρητές, απαγόρευσαν το παιχνίδι στους περισσότερους από τους πιο αξιόπιστους παίκτες της ομάδας.

Αν αναρωτιέστε τι έκαναν και τι κάνουν τα καζίνο πάντως για να σταματήσουν το card counting, η απάντηση είναι όχι πολλά! Εκτός από τη δημιουργία βάσης δεδομένων με σεσημασμένους παίκτες, τα καζίνο έχουν τα χέρια τους δεμένα. Από τη μια, είναι δύσκολο να πιάσει κανείς κάποιον που μετράει φύλλα ενω από την άλλη, η αλλαγή των κανόνων και το πιο συχνό ανακάτεμα των φύλλων συνήθως λειτουργεί αποτρεπτικά για τους απλούς παίκτες καθώς κάνει το παιχνίδι αργό μειώνοντας αισθητά τον τζίρο. Η ιστορία της ΜΙΤ Blackjack Team πάντως ενέπνευσε και συνεχίζει να εμπνεέι πολλούς. Ένας από αυτούς, ο παραγωγός και συμπρωταγωνιστής του 21, Kevin Spacey!

Γιώργος